Koliko god usmena priča ili predavanje – s koljena na koljeno – bilo uspješno, ono nije dovoljno da sačuva svo ljudsko iskustvo.
Pamćenje bledi i ljudi jednostavno zaboravljaju. Kako bi se moglo pisati, trebalo je izumeti pismo ali i materijal na kom će se pisati.
Istorija knjige stara je više od 7 000 godina. Tokom vremena je mijenjala svoj oblik, zavisila je od materijala od kog je bila izrađivana, ali i od načina pisanja i kopiranja materijala. Pribor za pisanje se takođe mijenjao kroz istoriju.
Prve knjige su se pojavile na Istoku. One najstarije, kineske knjige napravljene su od bambusovih daščica, da bi ih kasnije zamijenili svici od svile.
Stari Egipćani su pisali na drvenim i kamenim pločama, a potom na svicima od papirusa.
Najduži sačuvani papirus bio je dugačak 19,5 metara i imao je 116 stupaca.
Stari Grci i Rimljani su za kratke belješke, za trgovačke obračune ili za pisanje školskih zadataka koristili drvene ili voštane ploče. Dvije ploče su se vezale, kako bi formirale svesku. Ubrzo je pergament poprimio oblik voštane tablice.
Najstariji kožni uvez imalo je koptsko sveto pismo iz 6. vijeka.
Početkom 16. veka, knjige su počele da liče na knjige kakve danas poznajemo.
Nakon Gutenbergovog izuma, štamparske mašine, 1430. godine, došlo je do eksplozivnog širenja znanja.
Do 19. veka svi poslovi oko izrade, odnosno štampanja knjiga obavljali su se ručno, međutim danas sve to obavljaju mašine.
Izvor: osnovnoskolske.edukacije.rs