Porijeklo jedne od najpopularnijih knjiga sa pričama za djecu u istoriji nalazi se u zbirci pjesama nastalim po uzoru na nemačke narodne priče, pisaca Klemensa Brentana i Ahima fon Arnima, koja će se pojaviti u tri toma između 1805. i 1808.
Brentano i Arnim bili su deo romantičarskog kruga Hajdelberga i vjerni sledbenici teorija Johana Gotfrida Herdera, koji je smatrao da je poezija duša ili duh naroda, pa je bilo neophodno prikupiti ta svjedočanstva.
Sledeći ove postulate, dva prijatelja su nastojala da povrate blago drevne njemačke popularne poezije, za koje se vjerovalo da je izgubljena, da ih spasu i vrate ljudima.
Brentano je 1806. pisao iz Hajdelberga svom rođaku, Fridrihu Karlu fon Savinjiju, profesoru Univerziteta u Marburgu, da ga pita da li poznaje nekoga u Kaselu ko bi mogao da svrati u biblioteku i vidi ima li starih pesama koje može da kopira.
Savinji je odmah pomislio na jednog od svojih učenika, 21-godišnjeg mladića po imenu Jakob Grim, koji je prihvatio zadatak zajedno sa godinu dana mlađim bratom Vilhelmom.
Priče za djecu
Jakob i Vilhelm su bili rodom iz Hanaua, Kneževine Hesen-Kasel. Sa nešto više od deset godina, Jakob i Vilhelm su izgubili oca koji je bio državni službenik, što je njihovu veliku porodicu (ukupno šestoro braće i sestara) gurnulo u ozbiljne finansijske poteškoće.
Samo zahvaljujući podršci jedne tetke koja je živjela na dvoru mogli su da nastave studije i presele se u Marburg da studiraju pravo 1802.. Ono što tada nisu mogli ni da zamisle jeste da će tamo otkriti poziv koji će im odrediti život.
Zaista, Brentanova komisija je nagovorila Jakova i Vilhelma Grima da se upuste u sopstveni projekat: da pripreme zbirku popularnih priča kojoj su dali naziv “Priče za djecu i dom”.
Krajem 1806. ili početkom 1807. braća su već radila na sastavljanju tekstova. U početku su se oslanjali na usmene priče, jer je ovaj postupak obećavao više mogućnosti za postizanje dobrih rezultata, a nisu prestajali da ulažu napore da pronađu i potraže nove pripovjedačice, posebno starije žene sa sela.
Ali njihovo pronalaženje i dobijanje toliko željenih priča ponekad je bio zadatak pun poteškoća.
Danas znamo da nisu sve priče braće Grim zasnovane na usmenim pričama. Neke su bile varijante, usmene i pisane, ranije objavljenih zbirki priča.
U svakom slučaju, bilo je više od dvadeset žena koji su doprinjeli njihovim naporima, ali ona koja je najviše doprinela zbirci bila je, bez sumnje, Dorotea Viman, ćerka hugenotskog imigranta, koji je živeo u blizini grada Kasela.
Mnoge od njih stekle su francusko obrazovanje, bilo zbog hugenotskog porijkla, bilo zbog toga što je u to vrijeme bilo moderno podučavati ćerke iz najuglednijih društvenih slojeva o francuskoj kulturi.
Stoga nije iznenađujuće što su neke od priča koje su ove žene prenosile u stvarnosti bile verzije francuskih bajki, koje su često korišćene kako bi djeca naučila jezik susedne zemlje.
Krajem 1812. braća su objavila svoju zbirku zahvaljujući sporazumu koji je Ahim fon Arnim postigao sa berlinskim štamparom. 14. oktobra iste godine Vilhelm Grim je pisao svom bratu: “Priče su nas učinile poznatim širom svijeta”.
Jedan od razloga za ovaj uspjeh leži, možda, u jvernosti sa kojom su Grimovi reprodukovali priče, ne dodajući ništa što nije bilo prisutno u originalu.
Braća su sebe smatrala prje svega filolozima, sakupljačima, prenosiocima i čuvarima narodnog blaga, za razliku od svojih prethodnika, koji su vrlo slobodno radili sa svejdočanstvima narodne poezije, dajući im jasnu književnu formu, u skladu sa zbirkama italijanskih ili francuskih priča koje su kružile širom Njemačke.
Izvor: nationalgeographic.rs