Prava je rijetkost među istaknutim sportistima, a pogotovu onima iz borilačkih vještina kao što su boks i kik boks, sresti nekog poput Beranca, Veselina Veska Čejovića, čovjeka u kojem su spojeni odlično znanje, fakultetska diploma i vrhunski sportski rezultati. Zapravo, kada je Vesko Čejović započinjao školovanje sve je nagovještavalo da će od početka do kraja školovanja biti posvećen samo sticanju znanja u nauci. Osnovnu školu „Vuk Karadžić“ završio je sa peticama bez ijedne četvorke, a sa istim uspjehom i Gimnaziju „Panto Mališić“ gdje je uz to bio i ubjedljivo najbolji matematičar u svojoj generaciji. Kao takav upisao je jedan od najtežih fakulteta, Elektrotehniku u Podgorici gdje je, takođe, bio jedan od najboljih studenta.
Od čovjeka takvih preokupacija i opredjeljenja u noramalnim okolnostima se i ne očekuje ništa manje. Završiti elektrotehniku, u onom vremenu, u Podgorici, zaista nije bilo lako. A on je to uspio, što je bez sumnje, ravno podvigu, pogotovo kada se ima na umu da je svrstavan među bolje u svojoj generaciji. Međutim, Veselin Vesko Čejović je uporedo sa tim ostvario i vrhunske rezultate i to u jednom od najtežih sportova – kik boksu, i to ne samo na crnogorskoj i jugoslovenskoj, nego i na evropskoj i svjetskoj sceni.
Prvi sportski učitelj – Ljubisav Baćo Milović
Berane je oduvijek bio i ostao grad sportista i to u skoro svim oblastima, pa i u najtežim-borilačkim vještinama. U toj oblasti, naročito u boksu i karateu, ovaj grad je imao, a i danas ima sportiste koji su ostvarivali velike rezulate na borilištima širom Jugoslavije. Međutim, samo su karatisti Radoslav Rajo Cemović (utemeljivač ovog sporta u gradu na Limu) i Vesko Mićović, bokser Vukašin Dobrašinović i kik bokseri Radomir Rajo Božović i Veselin Vesko Čejović, uključujući i karatiskinju Mladenku Bogavac, osvajali medalje na balkanskim, evropskim pa i svjetskim prvenstvima. Ime Veselina Veska Čejovića je i u ovako jakoj konkurenciji, među najzaslužnijima.
Čejović je svoju sportsku karijeru započeo rano, u svojoj petnaestoj godini života, kada je kod legendarnog beranskog bokserskog trenera Ljubisava Baća Milovića počeo da trenira boks u BK „Ivangrad“. Kao takmičar učestvuje u uvodnim borbama na ligaškim takmičenjima BK „Ivangrad“ i na juniorskim takmičenjima. Sa sedamnaest godina zabilježio je prvi značajniji takmičarski uspjeh kada je 1981. godine, na Juniorskom prvenstvu Crne Gore u tadašnjem Titogradu, postao omladinski prvak u velter kategoriji. Sljedeće 1982. godine osvojio je drugo mjesto na Juniorskom prvenstvu Crne Gore u kategoriji do 71 kilogram. Zbog nastavka školovanja na Elektritehničkom fakultetu, Čejović napušta Berane i seli se u Podgoricu gdje se više posvetio učenju nego treninzima, iako ih nije u potpunosti zapostavljao. Tako je bilo sve dok nije apslorvirao, kada je odlučio da malo prolongira sticanje diplome da bi nadoknadio ono što je dijelom bio zapostavio kada je u pitanju sport. Na sreću, i ovaj potez mu se, bar kada je riječ o sportskim rezultatima, posrećio.
Prvo je u sezoni 1988/89. boksovao kao takmičar BK „Berane“, koji se te godine takmičio u drugoj ligi, gdje je imao nekoliko veoma značajnih borbi u poluteškoj kategoriji sa poznatim bokserskim imenima toga vremena. Nakon završetka te sezone Čejović definitivno prelazi u kik boks iako je u tom periodu povremeno nastupao i na pojedinim bokserskim revijama i turnirima. Trenirao je u tada poznatim klubovima kik boksa: BIG Babol, Ariston i „Rad“ i sportski rezultati su počeli da se ređaju jedan za drugim.
Na prvenstvu SFRJ u Kutini (Hrvatska) koje je održano 1990. godine, Čejović je stigao do finala gdje je izgubio od tadašnjeg velikog hrvatskog šampiona u kik boksu u teškoj kategoriji do 91 kilogram. Ono što je propustio u Kutini nadoknadio je već sljedeće 1991. godine na prvenstvu SFRJ u Beogradu, kada je u teškoj kategoriji, u disciplini Lou kik, osvojio titulu prvaka. Iste rezultate na prvenstvima Jugoslavije ponovio je još tri puta i to 1992, 1993 i 1995. godine i tako postao četvorostruki prvak u ovoj veoma teškoj sportskoj diciplini. Čejović je u tom periodu ređao rezultat za rezultatom i na brojnim drugim takmičenjima, a ne samo na prvnstvima Jugoslavije. Tako je 1993. godine, kao prvak Jugoslavije, osvojio i zlatnu medalju na profi reviji „Zlatni kik bokser“ u Podgorici, a kao državni (jugoslovenski) reprezentativac na svjetskom prvenstvu u Budimpešti, osvojio je bronzanu medalju.
Svjetsko zlato izmaklo zbog sudijske nepravde
Veselin Čejović je kao prvak Jugoslavije trebalo da 1992. godine učestvuje i na Evropskom prvenstvu u Kavali u Grčkoj, ali je zbog povrede arkade morao da odustane od tog puta, pa je umjesto njega na takmičenje u ime Jugoslavije pošao Predrag Mitrović, koga je na Prvenstvu Jugoslavije Čejović u finalu lako pobijedio. Rezultati vrhunskog beranskog sportiste, naravno, time nijesu okončani. Naprotiv. Na Prvenstvu svijeta u kik boksu koje je održano u Kijevu (Ukrajina) 1995. godine osvojio je srebrnu medalju i, po ocjenama mnogih izvještača i kik-bokserskih stručnjaka, nezasluženo u finalu izgubio od tada svjetski poznatog imena tajlandskog boksa Lari Lindvala iz Švedske.Čejović se, naravno, uporno pripremao da na ringu ispravi ono što mu je, po mnogima, nepravdom oduzeto, i da osvoji i titulu prvaka svijeta. Godine 1996. na Prvenstvu Evrope u Beogradu osvojio je bronzanu medalju. Dvije godine kasnije 1998. u Beranama je deklasirao poznatog bugarskog kik boksera Valentina Vrbanova i, kao peti na svjetskoj rang listi profesionalnih kik boksera, stekao pravo da se kao prvi izazivač bori za titulu profesionalnog prvaka Evrope u teškoj kategoriji protiv tadašnjeg prvaka Aki Rožea, koji je preuzeo titulu od našeg proslavljenog karatiste i kik boksera Samira Usenagića. Međutim, taj meč koji je trebalo da se održi u Podgorici, u zadnjem trenutku je otkazan jer je prvak Evrope kao uslov da bi došlo do organizacije meča tražio da se obezbijedi deset hiljada maraka, što u uslovima ekonomske krize koja je tada vladala, Čejoviću nije pošlo za rukom i pored svih obećanja. Tako je, sticajem okolnosti, ovaj uzorni beranski sportista ostao i bez šanse da se bori za titulu profesionalnog prvaka. Ipak, i pored toga, njegovo ime će u analima beranskog sporta ostati upisano zlatnim slovima.
Poslije mnogih jugoslovenskih, evropskih i svjetskih borilišta, nakon završenog elektrotehničkog fakulteta, Vesko Čejović (55) se vratio u Berane gdje sada živi i radi kao inspektor MUP-a Crne Gore u RJ Direktorata za vanredne situacije. Živi životom mirnog i spokojnog čovjeka sa suprugom Valentinom–Vanjom, sinom Ognjenom, studentom i kćerkom Oliverom, učenicom trećeg razreda Gimnazije „Panto Mališić“. O sportskim rezultatima, uspjesima i priznanjima ima kompletnu autentičnu dokumentaciju. Čuva i brojne novinske i televizijske zapise o svom sportskom radu i svega se rado sjeća. Jedino mu je žao, a čini nam se da je to i velika sportska nepravda, što po sadašnjim propisima nije uspio da se kao zaslužan sportista izbori za sportsku nadoknadu, tako da, po osnovu rezultata na evropskim i svjetskim takmičenjima, ne može ništa da ostvari. Kada se donosio taj zakon, kik boks nije uvršten u njega, za razliku, primjera radi, karatea koji je znatno sigurniji a čiji takmičari imaju na to pravo.
Braho Adrović
Tekst preuzet iz sedmog broja