Malo koji grad u Crnoj Gori i širem okruženju može se pohvaliti tako bogatim pozorišnim i kulturnim životom kakvim je prethodnih 112 godina živio Ivangrad (Berane), piše Espona.
Od prve pozorišne predstave još u vrijeme Otomanskog carstva (1908), između dva rata, ali i u jeku ratnog vihora, ovdje se aktivno igralo na daskama koje život znače.
Već nakon oslobođenja Berana 1943. Ika Dimić je formirao Društvo koje je za Berance postavilo na scenu prve tri ratne pozorišne predstave: „Sluga Jernej i njegovo pravo“ i „Kralj Betajnove“ Ivana Cankara, kao i „Jazavac pred sudom“ Petra Kočića, a u kojima su igrali: Ljubo Krivčević, Komnen Vujadinović, Redžep Jeja Zujović, Blago Vasiljević, Mileta Radević, Šabo Mandžukić, Mišo Bojović, Šućo Ramusović, Mišo Lekić, Radmila Bošković, Salko Tabaković, Drago Lončarević, Dušan Car Djolević i mnogi drugi.
Krajem aprila 1948. godine formirano je Kulturno-umjetničko društvo “Dušan Bošković” koje je predstavljalo rasadnik kulture i jezgro kulturnog života grada. Jedna od najplodnijih sekcija u okviru ovog Društva bila je – dramska.
Pozorišni život koji je cvjetao u Ivangradu pedesetih i šezdesetih godina koordinirali su: predsjednik društva Mileta Radević, režiser Čedo Dragović i scenograf Aljo Smailagić, a u njemu je aktivno učestovala čitava plejada ivangradskih glumaca amatera: Bećo Mandžukić, Đoko Popović, Uglješa Čukić, Milka Raičević, Banjo Šoć, Nazif Lucević, Komnen Vujadinović, Olivera Simović, Vlado Rakočević, Olga Radonjić, Jovo Dašić, Bilja Dabetić, Ljubica Milović, Branko Božović, Greta Pečarić, Blago Vasiljević, Zora Šćepanović, Desa Tmušić, Slavka Rmuš, Nata Jojić, Zeno Pačariz, Vekica Đolević, Živko Vešović, Ljubinka Milikić, Šabo Hot, Verica Golubović, Ruža Mesar, Nata Ojdanić, Danica Garčević, Dragoljub Rakočević, Vlastimir Gerić, Hazera Dragović, Šefko Zejnilović, Manojlo Veljić, Persa Dobrašinović, Čedo Novović, Olga Mićović i mnogi dugi, dok su za pozorišnu scenu bili zaduženi: scenograf Aljo Smailagić, stolar Osman Rugovac i električar Dušan Car Đolević.
Tih godina Ivangrad je imao čak i kamerni orkestar koji je, iz jedne od prvih muzičkih jama u Crnoj Gori, uživo pratio i muzički pokrivao pozorišne predstave KUD-a a vodio ga je profesor muzike Dujo Veljić.
Nakon smjene generacija sedamdesetih i osamdesetih godina ivangradski pozorišni život zapljusnuo je novi talas koji je trajno obilježio režiser i glumac Milovan Mišo Korać, a pozorišnu tradiciju Berana danas na najbolji mogući našin predstavlja prvak Crnogorskog narodnog pozorišta, Beranac Mirko Vlahović.
I na kraju, koliko god to izgledalo neskromno, ne mogu ovom prilikom zaobići još jednog čovjeka koji je svih tih godina i decenija (do 1985. kada je otišao u penziju) čvrsto stajao na barikadama kulturnog i pozorišnog života grada i čitavog sebe ugradio u ivangradsku kulturu, dugogodišnjeg direktora Doma kulture (kasnije Centra za kulturu) Ivangrad, u okviru kojeg je Kulturno-umjetničko društvo i djelovalo, moga oca, Safeta Safa Softića.
Na današnji dan vrijedilo bi se prisjetiti svih njih i mnogih drugih koji su decenijama svojim entuzijazmom i kreativnošću formirali kulturno, estetsko i ljudsko biće ovoga grada. Jer danas je 27. mart. Svjetski dan pozorišta.