Pravoslavna crkva i njeni vjernici danas slave jedan od najljepših praznika – Lazarevu subotu, u narodu poznatu kao Vrbica.
Vrbica je dječji praznik, jer je Hristos, prema Jevanđelju, ulazeći u Jerusalim rekao: „Pustite djecu meni, jer takvih je Carstvo nebesko“.
Na taj dan majke svečano obuku svoju djecu, pa čak i onu najmanju, od nekoliko mjeseci, i donose, svečano obučenu, crkvi. Kupuju im zvončiće vezane na trobojku i stavljaju oko vrata. Djeca se raduju, trče po porti i učestvuju u ophodu oko crkve. Mlade vrbove grančice se odnose kućama i stavljaju pored ikone i kandila.
Vrbicu obično u crkvu nose djeca u subotu popodne da bi je ostavili u crkvi da se na Cvijeti, na jutrenju, okadi i očita molitva, a grančice se posle dijele narodu.
S obzirom da je ovaj praznik u vrijeme uskršnjeg posta, crkveno pravilo je da nije dobro na taj dan igrati i pjevati.
Sa ovim danom počinju veliki Vaskršnji praznici.
Lazareva subota je sećanje na događaj u Vitaniji, gdje je živeo mladi čovjek Lazar sa sestrama Martom i Marijom, koji je sa svim pojedinostim opisao jevanđelist Luka.
Na vijest o smrti Lazarevoj, kako je zapisano u Jovanovom Jevanđelju, Isus je došao u Vitaniju, gdje je njegov prijatelj već četiri dana bio sahranjen.
Došao je do groba, naredio da se skloni grobni kamen i pozvao Lazara da izađe, što je on i učinio, sav uvijen u pogrebne pokrove, kaže predanje koje je prenijeo sveti Jovan u svom Jevanđelju.
Ovaj događaj smatra se u hrišćanstvu pobedom života nad smrću i nagovještaj Hristovog stradanja i vaskrsenja, u kome je osnova novozavjetne vjere.
To poslednje čudo Hristovo, koji se već pročulo po čudesnim isceljenjima i drugim podvizima kojim je potvrđivao snagu potonje vjere, ozlojedilo je judejske sveštenike i uzrok je presude na smrt raspećem koju mu je u srijedu, u nedelji stradanja, izrekla jevrejska skupština Sinedrion.
Lazar je živeo još trideset godina kao episkop na Kipru, gdje ga je posjetila i Bogorodica i poklonila mu omofor, njenom rukom izvezen.
Spomen svetog Lazara Četvorodnevnog slavi se od prvih dana hrišćanstva, a njegovo ime je simbolično i na jevrejskom jeziku El-azar znači – Bog je pomogao.
Njegove mošti počivaju danas u Carigradu, gdje su prenijete 890. godine sa Kipra, odnosno iz Kitona kod Larnake, gdje je stajala nadgrobna ploča sa natpisom „Hristov prijatelj“.