Srđevdan (7/20. oktobar) – krsna slava posvećena Sv. Srđu (Sergiju, na lat. Sergius) i Vakh u (na lat. Bachus), koji su prema legendi bili rimski dostojanstvenici na dvoru cara Maksimijana (Marko Aurelije Valerije), savladara cara Dioklecijana (286—305).
Zbog pripadnosti hrišćanskoj vjeri i odbijanja da se poklone rimskim bogovima posječeni su u Siriji, gde je njihov kult uspostavljen i odakle se raširio po istoku. Sv. Sergije naročito je bio poštovan u gradu Resafi, gdje je pogubljen, koji je jedno vrijeme nosio ime „Sergiopolis“ i u šestom vijeku bio veliko hodočasničko mjesto čitavog Istoka.
U srednjovekovnoj Zeti, Srđevdan je bila jedna od najvećih slava. Danas je kao slava Srđevdan rasprostranjen na područiju Primorija i cijele Bosne, gdje je značajnije koncentrisan u okolini Vlasenice, Tešnja, Dervente, Dubice, Prijedora i Krupnja. U Šumadijskoj eparhiji Srđevdan slavi oko 250 svečarskih domova. U okolini Valjeva i Svetog Srđa, kao svog zaštitnika, praznovali obućari, a u Gruži su Srđevdan svetkovali radi srdobolje (dizenterije). Sveti Srđ se smatra volujskim svecem, pa se toga dana ne uprežu za rad. Prema narodnom kalendaru, Srđevdan se smatra jednim od graničnih dana jer je na prelazu iz jeseni u zimu. I u meteorološkom smislu Srđevdan je bio važna odrednica. U vrijeme kad su zime duže trajale i kad je sniježni pokrivač već u oktobru pokrivao zemlju, nastala je i narodna izreka: “Sveti Toma- snijeg već doma,Sveti Srđe- snijeg sve grđe”.