Svetiteljka je ime “Petka” dobila je po danu u nedelji – “petku”. Rodila se u tadašnjem selu Epivatu, kod tadašnjeg grada Kalistratije, koji se nalazi na obali Mramornog mora između Silimvrije i Carigrada, u Trakiji polovinom 10. vijeka.
Poticala je iz imućne i pobožne porodice. Imala je brata, koji se zvao Jevtimije, i koji se zamonašio veoma mlad, da bi kasnije postao episkop Maditski (989—996) i svetitelj u gradu Maditu kod Galipolja.
Još kao djevojčica, dok je sa majkom odlazila u crkvu, ona je bila veoma pobožna. Nakon smrti svojih roditelja, željna podvižničkog života, ona napusti roditeljski dom i ode u Carigrad, gdje se zamonaši u crkvi Svete Sofije i dobije ime “Paraskeva”, a zatim se zaputi u Jordansku pustinju, živjeći strogim asketskim životom, gde se radi Hrista podvizavala sve do svoje starosti. U doba pozne starosti, sanjala je anđela koji joj je rekao da napusti pustinju i vrati se u svoj rodni grad, Epivat. Posle povratka, poživjela je još dvije godine.
Vjernici su je sahranili po hrišćanskim običajima, ali ne na gradskom groblju već izdvojeno od drugih. Po drugom, bugarskom izvoru, ona je bila sahranjena neprimereno pored jednog stolara, pa nakon toga i jednog mornara, čija su tjelesa grozno mirisala. Zbog te neprijatnosti silom prilika otkopani su grobovi i tada je otkriveno njeno “netruležno tijelo”, ali nije dirano. Tek kada su neka Efimija i neki Đorđe, nezavisno jedno od drugog, sanjali isti san o njenoj svetosti i dobili naredbu da je odatle izvade, narod je otkopao grob i njene mošti prenio u hram, gdje su najprije čuvane.
Bogougodni Hrišćani iz tog mjesta poslije javljanja svetiteljke u snu nekom Georgiju i Jefimiji pronašli su mjesto gde su bile zakopane njene mošti, izvadili su ih iz zemlje i položili u hram svetog Petra i Pavla u Epivatu. Njene čudotvorne mošti prenošene su u toku vremena mnogo puta. Najprije u Carigrad, pa odatle ih bugarski car Jovan Asen 1238. godine prenesi u Trnovo. Iz Trnova nakon njegovog pada (1393) su se mošti selile preko Vidina, do Brusa (1396) – bile prenijete u Vlašku, nakon pada Bugarske pod Osmanlije. Kada je i Vlaška postala ugrožena turskim upadima, a na molbu srpske kneginje Milice sultanu Bajazitu, mošti su prenijete u Beograd.
Kad je Sulejman I 1521. godine osvojio Beograd, on uz ostale dragocjenosti prenosi u Carigrad i mošti sv. Petke, zajedno sa protjeranim Srbima Beograđanima. Na molbu i troškom moldavskog gospodara Vasilija Arbanasa zvanog Lupula 1641. godine mošti su prenijete u grad Jaši, gde se i danas nalaze (osim dva prsta šake, koji su u kapeli svete Petke na Kalemegdanu). Moldavski knez je da bi spasio mošti svetice, navodno 1632. godine isplatio dugove Svetog groba u Jerusalimu (za 42.000 mađarskih zlatnika) a 1641. godine i dug Vaseljenske patrijaršije, i još podmitio Turke u Carigradu sa 390 kesa dukata.
Širom Srbije nalazi se i veliki broj izvora, koji su posvećeni sv. Petki. Jedan od njih je izvor sv. Petke u kalemegdanskoj tvrđavi u Beogradu, gdje su njene mošti dugo vremena počivale.
Srpska pravoslavna crkva je slavi 14. oktobra po starom, odnosno 27. oktobra po novom kalendaru.
Svetu Paraskevu srpski narod obično zove sveta Petka, a u srpskim primorskim krajevima „Petka Biogradska“, jer su joj mošti počivale takođe i u Beogradu. Takođe je poznata i kao „Petka Trnovska“, jer su joj mošti bile u Trnovu ali i srpskoj Trn-palanki o čemu postoje zapisi.
U srpskom pravoslavnom crkvenom kalendaru su 1900. godine bile tri svetiteljke istog imena: “Prepodobna mati Paraskeva – Sveta Petka!” (14. oktobra, po starom), “Mučenica Paraskeva” (26. jula) i “Velikomučenica Paraskeva” (28. oktobra). Sada ih ima samo dvije – jesenja, “prava” Sveta Petka Epivatska i ljetnja – mučenica.
Taj fakat je unosio zabunu, jer su to tri različite osobe, svete žene iz različitih perioda hrišćanske istorije. Tako se javlja iz 13. veka “Služba svetiteljki Paraskevi – Petki srpskoj” sa 120 pravila, koja se odnosi na Paraskevu iz Epidaura tj. našeg Dubrovnika, takođe iz 10. vijeka, u vrijeme srpskog kralja Hranimira; dakle onu Petku koju zapravo Srbi svojataju.
Sveta Petka se po broju svečara nalazi na šestom mjestu na listi najvećih srpskih slava.