5. jula 1889. godine umro je srpski pisac Jakov Ignjatović, začetnik realizma u srpskoj književnosti.
Ignjatović se rodio u Sentandreji. Osnovnu školu je učio u mjestu rođenja, a gimnaziju u Vacu, Ostrogonu i Pešti. Prava je slušao u Pešti, ali je zbog sukoba sa profesorima napustio univerzitet i dobrovoljno otišao u husare.
Kasnije je završio prava u Kečkemetu, kao husar. Kratko vrijeme bio je advokat, i čim je izbila Mađarska revolucija (1848), uzeo je učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je, posle mađarske kapitulacije, morao prebjeći u Beograd. U Beogradu je živio kao novinar do 1850, a zatim je putovao po svijetu. Pojavljuje se poslije tri godine i otada vidno učestvuje u javnom životu vojvođanskih Srba.
Bio je urednik Letopisa Matice srpske u periodu 1854—1856, zatim „narodni sekretar“ u Karlovcima i veliki bilježnik u Novom Sadu. U periodu od 1863. do 1879. živio je u Dalju, gdje je radio kao advokat i službenik patrijaršijskog imanja mitropolije Gornjokarlovačke.
Svoju privatnu biblioteku zavještao je Srpskoj čitaonici u Dalju.
Pisao je pjesme, kulturnoistorijske članke, putopise, romane i pripovijetke i uređivao Srpske novine i Srpski ljetopis. Najpoznatiji među njima su: “Večiti mladoženja”, “Trpen-spasen”, “Milan Narandžić”.