Treći avgust 2008. godine umro je ruski pisac Aleksandar Isajevič Solženjicin, dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1970. U sibirskim logorima proveo je punih devet godina.
Na robiju je odveden 1945. pravo sa fronta, na kojem se istakao kao oficir sovjetskih inženjerijskih jedinica. Emigrirao je 1974. vrativši se u otadžbinu nakon dve decenije. U decembru 1998. odbio je najvišu državnu nagradu – Orden svetog apostola Andreja Prvozvanog, kojim ga je odlikovao Jeljcin, zbog situacije u kojoj se nalazila Rusija. Tokom agresije NATO na Srbiju (SRJ) 1999. sve vrijeme je bio veoma oštar prema politici SAD i NATO.
Pripovetkom “Jedan dan Ivana Denisoviča” u književnost je uveo temu Staljinovih logora. Posebno je njegov roman “Arhipelag Gulag” razobličio laž “komunističkog raja”. Na osnovu emigrantskog iskustva u Zapadnoj Evropi i u SAD, takođe je ispoljio prezir prema sistemu vrednosti savremenog Zapada.
Ostala njegova djela: pripovetka “Matrjonini dani”, romani “U krugu prvom”, “Onkološka klinika”, “Avgust Četrnaeste”, “Crveni točak”, “Rusija u provaliji”, kritička autobiografija “Borio se šut s rogatim”, drame “Gozba pobednika”, “Zarobljenici”, “Republika Rada”, “Svetlost koja je u tebi”, publicističko delo “Lenjin u Cirihu”, “Dva veka zajedno”, scenariji “Tenkovi znaju istinu”, “Parazit”.