Srpska filmska, pozorišna i televizijska glumica Svetlana Bojković rođena je 14. decembra 1947. godine u Zemunu.
Bojkovićeva je diplomirala na Akademiji za pozorište, film, radio, i televiziju u Beogradu 1970. odine. Ostvarila je veliki broj uloga u pozorištu, kao i na filmu i na televiziji, od kojih treba istaći: „Pas koji je voleo vozove“ (1977), „Neka druga žena“ (1981), „Halo taksi“ (1983), „Bolji život“ (TV serija) (1987—1991), „Smrt gospođe ministarke“ (TV) (1991), „Srećni ljudi“ (TV serija) (1993—1996), „Porodično blago“ (TV serija) (1998—2001).
Karijeru je započela 1967. godine, filmom Jednog dana moj Jamele, da bi deset godina kasnije ostvarila svoj najveći uspjeh na filmu, zahvaljujući ulozi Mike u socijalnoj drami “Pas koji je voleo vozove”. Ceca je devedesetih svakako bila najveća domaća televizijska zvezda zahvaljujući ulogama u izuzetno popularnim TV serijama Siniše Pavića: najprije kao Emilija Popadić u Boljem životu, zatim kao sestra Antonija u Srećnim ljudima, i na kraju kao Valerija Gavrilović u Porodičnom blagu. Uloga glavne medicinske sestre Antonije smatra se remek-djelom domaćeg glumišta.
Iz braka sa glumcem Milošem Žutićem za koga se udala 1968. godine, ima kćerku, takođe glumicu Katarinu Žutić. Bojkovićeva se 2011. godine udala po treći put, za diplomatu Slavka Kruljevića, ambasadora Republike Srbije u Finskoj. Naredne godine se preselila u Helsinki, i okončala karijeru.
Svetlana je 1978. dobila Zlatnu arenu na Filmskom festivalu u Puli, za ulogu u filmu “Pas koji je voleo vozove”, a 2003. godine postala je prva dobitnica nagrade Žanka Stokić.