Posle pobjede nad turskom vojskom na Grahovu, 8. novembra 1858. godine, Crna Gora je dobila međunarodno utvrđene granice prema Otomanskom carstvu, za koje su garantovale velike sile – Rusija, Austrija, Francuska i Pruska.
Bitka na Grahovcu se odigrala od 28. aprila do 1. maja 1858. godine, kada je vojvoda Mirko Petrović, stariji brat Knjaza Danila, predvodivši vojsku od 7.500 vojnika dobio ključnu bitku protiv Osmanske vojske kod Grahovca. Značajan arsenal vojne opreme ostao je u rukama Crnogoraca, koji su bili iskorišteni u ratovima za nezavisnost 1862. i 1875-1878.
Bitka na Grahovcu je jedna od najznačajnih crnogorskih pobjeda u 19. vijeku, koja je imala velikog uticaja i na dalja politička dešavanja. Ovom pobjedom Crna Gora je dobila veliko teritorijalno proširenje, a Evropa je sve ozbiljnije gledala na Crnu Goru i njenu borbu za nezavisnost. Crnoj Gori su se pripojile sledeće oblasti: Grahovo, Rudine, Nikšićka Župa, polovina Drobnjaka, Tušina, Uskoci, Lipovo, Gornji Vasojevići, djelovi Kuča i Dodoši.
Dana 28. aprila Osmanska vojska je zauzela Viluse i Grahovo i počela da se utvrđuje oko Grahovca, a njihova dalja napredovanja je djelimično sprečavao narod, koji je pružao otpor, i time dozvolio crnogorskoj vojsci da se grupiše i skoncentriše na bitku.
Dana 29. aprila Osmanlije su krenule u napad, a Crnogorci su se odlučno branili, i bilo je naređeno da se ni pod koju cijenu ne povlače. Borbe su bile jako teške i krvave, i bilo je oko 1.000 mrtvih i ranjenih na crnogorskoj, a oko 3.000 na turskoj strani.
Dana 30. aprila, po dogovoru komandanata, izvlačeni su mrtvi i ranjeni, a vojvoda Mirko nije prihvatio primirje od osam dana koje je tražio Husein paša. U toku noći, garda i dio crnogorskih jedinica su zauzeli položaje između Klobuka i Grahovca, samim tim opkolivši tursku vojsku i prekinuli joj komunikacije.
Dana 1. maja, na Spasovdan, crnogorska vojska je krenula u napad. Iz Bosne je prema Grahovu krenulo pojačanje turskoj vojsci, koje je presreo sa svojom jedinicom vojvoda Đuro Kusovac, i do nogu potukao. U trenutku kada su Crnogorci uspjeli da otmu topove od Osmanlija, među njima je nastala pometnja i počeli su da se povlače i bježe, što je značilo i kraj bitke. Crnogorci su gonili razbježanu tursku vojsku sve do Klobuka.
Među Osmanskom vojskom je ukupno bilo 6.000 mrtvih i ranjenih, među njima i Kadri paša, koga je po jednoj verziji posjekao Spasoje Vučetić iz Vilusa, a po drugoj Staniša Koprivica iz Banjana. Crnogorska vojska je imala oko 2.000 mrtvih i ranjenih, a među poginulima su bili i hrabri junaci: pop Đuro Kusovac, zapovjednik knjaževe garde, serdar Đuro Đurašković, kapetan Boro Stanojević…