Svaki turista zaljubljen u automobile koji posjeti Ameriku verovatno ima samo jednu želju, a to je da se provoza u klasičnom Cadillacu kabrioletu na putu poznatom pod imenom Route 66. Ovaj put, dužine 3.940 kilometara, se prostire od saveznih država Ilinois do Kalifornije i postao je dio američke kulture i legende u jednakoj mjeri kao Disneyland, Grand Canyon i Hollywood. Njegova istorija i razlozi zašto je toliko poznat mogu biti ispričani jedino kroz dugu priču.
Ovaj put je stekao kultni status tokom kriznih vremena Velike depresije, to jest početkom tridesetih godina prošlog vijeka, kada je narod tražio sreću na zapadu zemlje. Route 66 zapravo i nije autoput. već serija manjih puteva koji su povezivali gradove širom Amerike. Koliko su oni „zaostali“ možda najbolje pokazuje podatak da mnogi predeli nikada nisu ni asfaltirani, a oni koji jesu, s godinama su propali usled neodržavanja.
Najveći udarac za deonicu Route 66 se desio 1956. godine kada je tadašnji predsednik Amerike, Dvajt Ajzenhauer predstavio takozvani paket pomoći“Federal Aid Highway Act“, zahvaljujući kojem su „Jenkiji“ u narednih desetak godina dobili preko 66.000 kilometara autoputeva. Odjednom se tako Route 66 se učinio kao stara vest, pa su vozači koristili moderne autoputeve za duža putovanja, a do 1985. godine je kompletno uklonjen kao zvanični put pod oznakom 66.
Sada kada znamo ovu kratku istoriju, potrebno je spomenuti da u Americi takođe postoje i programi da se sačuvaju kulturna i istorijska dela, a Route 66 je svakako jedan od njih. Iz tog razloga, američka vlada je 1999. godine odobrila budzet za održavanje ovog legendarnog puta, da bi on bio ponovo obnovljen 2009. godine.
Organizatori su dobili 2.266.000 američkih dolara u poslednjih dvadeset godina od strane države i još 3.500.000 zelenih novčanica od strane donatora. Novac je potrošen uglavnom na održavanje znamenitosti kao što su muzeji, restorani, prodavnice, benzinske pumpe i moteli koji su postojali u „zlatna vremena“ za Route 66, ali je kasa trenutno prazna i mnogi se pitaju kakve su šanse da će mali biznisi preživjeti.
To ostavlja samostalne donacije kao jedini izvor mogućih prihoda koji bi bili namenjeni sanaciji problematične situacije, barem dok ne dođu neka druga, neka sretnija vremena.