Sen-Malo (Saint-Malo) je istorijska francuska luka u francuskom departmanu Ille-et-Vilaineu, na krajnjem sjeveru Bretanje, na obali La Manša. Sen-Malo sa nekih 47.000 stanovnika, je sagrađen na kamenitom ostrvcetu, na ušću rijeke Rans u more. Tokom Drugog svjetskog rata je razoren, ali je lokalno stanovništvo strpljivo obnovilo zgrade, trgove i ulice, vraćajući mu, koliko je moguće, prvobitni izgled. Gradić se šćućurio iza visokih kamenih zidina iznad kojih štrče krovovi kuća, krošnje i vrhovi zvonika.
Sen Malo je grad legendarne prošlosti sa neobičnom istorijom. Njegovi prvi stanovnici, Kelti, došli su u 4. vijeku. Sen Malo je građen od čuvenog kanskog kamena i opasan izuzetno visokim zidinama radi zaštite od talasa, neprijatelja i osvajača.
U početku su u njemu živeli moreplovci i gusari koji su “gusarili” legalno, uz dozvolu francuskog kralja, a plijen koji su otimali, prema dogovoru sa vladom, dijelili su tako što su određeni procenat uzimali za sebe, a ostalo je pripadalo kralju. Sen Malo je vremenom postao velika trgovačka luka u koju je dolazilo oko 2.000 brodova godišnje.
Donosili su za prodaju tovare začina, svile, porcelana, zlata, dragulja i drugu robu sa Dalekog istoka. Nedaleko od grada nalaze se dva manja ostrva sa utvrđenjima koja su služila kao štit. Na jednom su zemni ostaci Fransoa de Šatobrijana (1768-1848), pjesnika, političara, vojnika i ambasadora u Švedskoj. Uz njegovo ime mora se spomenuti gastronomski specijalitet –svjetski poznati biftek „bif a la Šatobrijan“. I mada je umro u rodnom Sen Malou, želio je da počiva na jednom od ostrva kojem se moglo prići samo za vrijeme oseke.
Uzane uličice sa brojnim prolazima, drvenim kapijama i majušnim dvorištima odaju utisak da je cio gradić, zapravo, starina u kojoj ni najmanji detalj vijekovima nije dirnut. U katedrali počiva Žak Kartije, moreplovac iz Sen Maloa koji je u tri navrata stigao do Kanade u nadi da će naći blago. Nije donio ništa ali je u kanadskoj provinciji Kvebek ostavio francuski jezik koji se tamo i danas govori.