„Atlantida” Borislava Pekića se bavi razgradnjom mitomanije i pokazuje neopravdanost zločina. Kao i čitava Pekićeva književnost – obiluje mnoštvom znanja iz istorije, mitologije i filozofije. U naslovu .knjige stoji „epos”, ali je u pitanju roman. Toliko je dovoljno reći o formi, Pekićevoj formi, jer se on poigrava sa formama u svojim djelima.
To poigravanje je i dio suštine ovog djela. Pisac se smjelo poigrava dogmama, opisujući civilizaciju kao robotsku imitaciju prave civilizacije, „ljudske” civilizacije, koja srlja k propasti i nadomak iste – ljudi i roboti pokreću totalni rat, u kom stradaju svi od svih i zbog svega; tim ratom, uz pregled „Sramne povesti androsveta” (koja je kopija istorije „ljudi”) Pekić zadire u mezafiziku i prikazuje stvarnu nepostojanost civilizacije i neopravdanost njenih razloga.
O konačnom utisku o djelu najbolje govori piščeva misao u predgovoru: „Ideja Atlantide je, nesumnjivo, potekla iz potrebe za rajem. (…) Atlantida, nužno, ne mora biti raj da bi postojala. I mi postojimo, pa smo daleko od raja.”